Það var veiðistjórnunin sem brást Við nokkrir félagar úr Félagi atvinnuveiðimanna í ref og mink, (Bjarmaland) höfum verið í tölvu og símasambandi vegna fréttará Stöð 2, 23 febrúar en þar var viðtal við doktorsnema Rannveigu Magnúsdóttur um stofnstærð minka á Snæfellsnesi. Þar talar hún um hrun í minkastofninum frá 2002 til 2006 og setur það í samhengi við hrun svartfuglastofna og þá vegna skort Sandsíli. Þar var ekki minnst á áhrif veiða á stofnstærð minksins og þá staðreynd að enginn svartfugl er inn til landsins.Það hafa eðlilega farið töluverðir peningar í veiðina úr ríkiskassanum, en líka í rannsóknir, það væri gaman að sjá þær tölur og hverju hafa rannsóknirnar skilað okkur?Hvaða aðferðir notar Rannveig til að finna út hvort mink hafi fækkað? Stofnstærð er að miklu leyti  miðuð við veiðitölur og með minnkandi sókn fækkar veiddum dýrum, þar að auki hafa alltaf verið sveiflur í stofnstærð vegna sjúkdóma og af annarri óáran. Þetta hrun er á Snæfellsnesi, þar sem Snorri minkaveiðimaður er búsettur, og hefur farið um nesið eins og stormsveipur með minkahundana sína síðan 2003. - Gæti það ekki skýrt þetta hrun?  Og í veiði- átakinu náðist verulegur árangur, bæði á Snæfellsnesi og einnig á Eyjafjarðarsvæðinu. Eins og allir vita, þá er aðalfæða minksins, sem heldur sig í fjörum Marhnútar, Sprettfiskur og krabbar sem leynast í þaranum þar sem minkurinn þvælist um á útfallinu. Ef stofninn hrynur, af hverju eru veiðarnar útilokaðar sem einn þáttur? Ástæðan er þekkingarleysi hjá líffræðimenntuðum veiðistjórum sem stjórna skyldu veiðunum, en höfðu engan skilning á skipulagi og veiðum. Veiðistjórnun þarf að vera í höndum veiðimanna. (Hvað höfum við sagt þetta oft?)

Tækifærissinnað rándýr.

Eins og segir í Áfangaskýrslu til Vegagerðarinnar (Mars 2004) um áhrif vegfyllingar í Kolgrafarfirði: "Minkur étur helst það sem algengt er á hverjum stað og tíma og á auðvelt með að nýta sér sveiflur í stofnum bráðartegunda. Þetta sýnir að hann er ósérhæft og tækifærissinnað rándýr, sem ber vott um mikla aðlögunarhæfni (Dunstone 1993, Macdonald & Strachan 1999)."  Þarna er vitnað í tvær rannsóknir. En svo vitnað sé í fyrrnefnda skýrslu þá var næstfrægasti minkur Íslandssögunar K1, í aðalhlutverki í Kolgrafarfirði, alla vega á meðan rafhlaðan entist í sendinum á dýrinu. Var hann mest á þurrlendi framan af hausti, eflaust á músaveiðum, en í desember var hann fyrst og fremst á veiðum við ströndina.Minkurinn tekur ekki mikið úr fuglabjörgum nema þá kannski af Álkunni, þar sem hún verpir neðarlega í björgum og á lágum fjöruklettum. Við höfum komið í eyju þar sem minkur hafði rústað svo til öllu lundavarpi og drepið tugi fullorðinna fugla. (Dæmin eru til). Svartfugli hefur fækkað við Suðurland og vísbendingar veiðimanna og landeigenda hafa sýnt að fuglinn hefur sennilega bara fært sig til og er nú meira fyrir Norðurlandi og á Vestfjörðum. Það sem er að gerast með sandsílastofninn er allt annað og viðkvæmt umræðuefni.En það var eitt atriði sem var rétt hjá Rannveigu, "eitthvað höfum við gert rangt".  Við veiðimennirnir vitum hvað það var, veiðistjórnunin brást. 

Jón Pétursson.

Guðbrandur Sverrisson.

Kristinn Á Sigurlaugsson.

Jóhann Jensson

                                Mynd fengin að láni hjá http://www.ni.is